سازمان منطقه ای و توازن ژئوپلیتیک (نمونه موردی؛ هند-ویتنام)

   خصومت تاریخی هند ـ پاکستان بر سر کشمیر و رقابت این دو کشور در منطقه، بر محیط امنیتی جنوب آسیا سایه افکنده است. همین امر باعث شده است دو کشور در جستجوی دوستان و متحدانی در سطح منطقه و خارج از منطقه باشند که این امر به نوبه خود باعث شکل­گیری نوعی توازن قوای دو قطبی در جنوب آسیا شده است. این در حالی است که ابتکار عمل پاکستان در سطح منطقه­ای بیشتر از هند بوده و پاکستان در یارگیری منطقه­ای موفق­تر از هند عمل کرده است. در سطح منطقه­ای مهمترین متحد استراتژیک هند، ویتنام، و مهمترین متحد استراتژیک پاکستان، چین است. بر این اساس، پژوهش حاضر در پی پاسخ­گویی به این سوال است که روابط هند-ویتنام بر چه اساسی شکل گرفته است؟ نتایج این پژوهش با روش توصیفی- تحلیلی، نشان می­دهد که شکل­گیری یک سازمان منطقه­ای با محوریت هند- ویتنام ناشی از احساس تهدید دو کشور از جانب چین بوده است و اتحاد پاکستان- چین نیز به واسطه تهدیدی است که این دو کشور از جانب هند احساس می­کنند. از این رو می­توان گفت قدر مشترک معادلات هندـمحور در جنوب آسیا، ضدیت با چین و پاکستان و قدر مشترک معادلات پاکستان ـ محور نیز ضدیت با هند بوده است. این امر در تمام معادلات سیاسی ـ امنیتی موجود در جنوب آسیا مشهود است.